Πολιτισμός και αθλητισμός. Δύο κόσμοι αλληλένδετοι, όμοροι και συγγενικοί, αλλά τόσο διαφορετικοί στη συνείδηση πολλών, που τα τελευταία χρόνια αδυνατούν –λόγω των συνθηκών- να κατανοήσουν και να αντιληφθούν ότι ουσιαστικά πρόκειται για δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Δυο κόσμοι που όταν συμπορεύονται, μπορούν να γίνουν το όχημα μέσα από το οποίο οι κοινωνίες ίσως διανύσουν όση απόσταση χρειάζεται ώστε να γίνουν ξανά διεκδικητικές, ζητώντας πίσω όσα πλέον στερούνται. Αλληλεγγύη, ομόνοια, συνεργασίες…

Για να συμβεί, όμως, κάτι τέτοιο οι άνθρωποι του πνεύματος και του αθλητισμού οφείλουν να κάνουν εκείνο το βήμα που θα τους ενώσει ξανά, προς όφελος όλων. Κάποιοι, βέβαια, όπως η Μπέττυ Χαρλαύτη, το έχουν πράξει ήδη.

Η σπουδαία ερμηνεύτρια, «η νέα Μούσα του Μίκη Θεοδωράκη» όπως την έχουν αποκαλέσει, μιλά στον ΣΠΟΡ FM για την σχέση της με τον αθλητισμό, την αγάπη της για το ποδόσφαιρο και απευθύνει πρόσκληση σε συναδέλφους και ομοϊδεάτες της για το «Επίσκυρον», την νέα συλλογικότητα που φιλοδοξεί να ενώσει και να προκαλέσει τον καθένα μας να σταματήσει απλά να περιγράφει μια άσχημη για το ποδόσφαιρο κατάσταση και να γίνει –μέσω των πράξεών του- κομμάτι της λύσης.

Αναλυτικά όσα είπε στον ΣΠΟΡ FM και τον Νικόλα Ακτύπη:

Για τον Μίκη Θεοδωράκη:

«Το έργο του Μίκη ευτυχώς το γνωρίζει όλος ο κόσμος. Εγώ έχω απλά την τύχη να λουστώ λίγη από την αστρική του σκόνη πιο κοντά μου. Είναι όμως ένα έργο που έχει καθορίσει την Ελλάδα, μια προσωπικότητα που έχει καθορίσει την Ελλάδα, αλλά και όλον τον κόσμο. Τουλάχιστον αυτό διαπιστώνω εγώ στις συναυλίες μου στο εξωτερικό, κάτι που όλοι το ξέρουμε βέβαια επειδή το εξωτερικό το έχει οργώσει ο Μίκης Θεοδωράκης κάνοντας την Ελλάδα γνωστή».

Για το γεγονός ότι προσεγγίζει το έργο του κορυφαίου Έλληνα συνθέτη με μια φρέσκια οπτική και ματιά:

«Είναι κάτι πολύ θετικό, εάν όντως συμβαίνει! Αλλά δεν ήταν προσχεδιασμένο. Μάλλον βγήκε πηγαία, βγήκε κυτταρικά –αν μου επιτρέπεται να το πω- γιατί η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη είναι μέρος των παιδικών μου χρόνων, από την οικογένειά μου, από το σχολείο μου, όπως όλων των παιδιών της Ελλάδας, ούτε λίγο ούτε πολύ».

Για το αν αισθάνεται βάρος και ευθύνη:

«Σίγουρα κουβαλά ευθύνη η οποία όμως δεν έχει την έννοια του βάρους. Και δεν έχει την έννοια του βάρους επειδή το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, όποια κι αν είναι η σχέση του καθενός με αυτό, σε οδηγεί μόνο του».

Για το αν υπάρχει ο φόβος να συνδεθεί τόσο πολύ με το έργο και την μουσική του ώστε να μείνει προσκολλημένη σε αυτό και να μην δοκιμάσει άλλους μουσικούς δρόμους:

«Σε καμία περίπτωση! Αρνητικό! Negative! Ίσα-ίσα ανοίγει ορίζοντες γιατί κουβαλά και πάρα πολλά πράγματα το έργο του».

Για το πώς μπήκε στη ζωή της το αθλητικό κομμάτι και πώς το συνδυάζει με την μουσική και τα υπόλοιπα ενδιαφέροντά της:

«Ο αθλητισμός συνυπήρχε και συνυπάρχει στην ζωή μου όσο υπάρχει και η μουσική, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο. Δεν είναι όμως τόσο. Εννοώ ότι η μαγική συνταγή στην παιδεία της αρχαιότητας ήταν αυτή. Γνώση, μουσική, αθλητισμός. Δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς αυτό, όπως δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς μουσική. Πιο πολύ εκπλήσσομαι όταν με ρωτάνε για αυτό παρά από το γεγονός ότι δεν το καταλαβαίνουν! Αν και νομίζω ότι πάρα πολύς κόσμος κάνει την ζωή που κάνω εγώ, απλώς στην κοινωνία μας δεν αναδεικνύεται αυτό το δίπτυχο. Αυτή είναι η εικόνα που αποκομίζω. Δείτε το και αλλιώς. Πόσοι μεγάλοι καλλιτέχνες είναι λάτρεις του ποδοσφαίρου. Του αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου. Πόσοι το έχουν υμνήσει, πόσοι έχουν ασχοληθεί με αυτό, πόσοι έχουν καθίσει στις κερκίδες. Πόσοι έχουν φωνάξει σε αγώνες. Ξεκινάμε από τον Σοστακόβιτς, τον Έλτον Τζον, ο δικός μας ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μίκης Θεοδωράκης –και το γνωρίζετε- και η κορυφαία μου, η Νένα Βενετσάνου»!

Για το γεγονός ότι αθλητισμός και πολιτισμός δείχνουν να είναι δυο κόσμοι που δεν συναντιούνται, πια, στον σύγχρονο κόσμο:

«Γι΄αυτό ακριβώς μιλάμε εμείς σήμερα! Πρώτη Μαΐου, μέρα συμβολική για να κάνουμε μια νέα αρχή! Θα είναι πιο εύκολο από όσο φανταζόμαστε γιατί αυτή η σχέση υπάρχει μέσα μας. Το Επίσκυρον, το οποίο ίσως δεν το γνωρίζει ακόμα ο περισσότερος κόσμος, είναι μια τέτοια κίνηση. Πρόκειται για μια συλλογικότητα η οποία δημιουργήθηκε και γεννήθηκε ακριβώς γι’ αυτό για το οποίο περιγράφετε. Για να ενώσει ξανά τα αυτονόητα. Την τέχνη με τον πολιτισμό. Τη μουσική με το ποδόσφαιρο. Ο Νίκος Μάλλιαρης, για τον οποίο δεν χρειάζεται να πω πάρα πολλά πράγματα γιατί γνωρίζει ο κόσμος, αλλά έχει σημασία να πούμε ποιος είναι και γιατί ξεκινά αυτήν την κίνηση, η οποία μας ενώνει. Αυτήν την στιγμή εσείς κι εγώ μιλάμε εξαιτίας αυτής της κίνησης ακριβώς. Αυτός ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, διπλωματούχος προπονητής, με πολύπλευρη δράση και πολύ πρωτοποριακές ιδέες για την στήριξη και την ανάδειξη του αθλήματος, γέννησε και το Επίσκυρον. Είναι παιδί του το οποίο μας στεγάζει όλους. Χωράμε όλοι. Είναι ένα ανοιχτό προσκλητήριο προς όλους για να κάνει το εξής: Να φωτίσει ολόπλευρα τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο. Όπως είπατε, το ποδόσφαιρο έχει λερωθεί και αμαυρωθεί με βία. Είναι ένα άθλημα πολύ ευνοημένο σε δημοτικότητα και χρήμα, αλλά και αρκετά αδικημένο γιατί χρησιμοποιείται ενίοτε από το σύστημα, ακριβώς επειδή είναι τόσο αγαπητό. Ο στόχος λοιπόν είναι να αναδειχθεί η κοινωνική του προέκταση. Εγώ όποτε έχω βρεθεί σε κερκίδα ή όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να κλοτσήσω μπάλα, νιώθω αυτά ακριβώς που σας περιγράφω. Ότι ενώνει ετερόκλητους ανθρώπους μεταξύ τους με τον πιο αγνό τρόπο».

Για το Επίσκυρον στο οποίο συνυπάρχουν άνθρωποι του πολιτισμού όπως –ενδεικτικά- η Νένα Βενετσάνου, ο Πέτρος Ζουμπουλάκης ή ο Γιώργος Μαρκόπουλος, με τον Νίκο Τσιαντάκη:

«Πολύ απλά έχουν βιώσει οι ίδιοι την αξία του ποδοσφαίρου στη ζωή τους. Όταν κάτι έχει αξία για την ζωή σου ασχολείσαι με αυτό. Δεν υπάρχουν στεγανά. Πάνω στην βάση του ποδοσφαίρου, είτε το παίζουμε είτε το παρακολουθούμε, παραμερίζονται όλες οι διαφορές. Οι αθλητές και οι φίλαθλοι φερόμαστε όπως ακριβώς θα φερόταν το παιδί που έχουμε μέσα μας. Δεν υπάρχουν στεγανά. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να φεύγει από τα ΤΕΦΑΑ όπου είχα μάθημα, με ένα σακίδιο στην πλάτη και προορισμό το θέατρο όπου είχα πρόβα για μιούζικαλ και αυτό το σακίδιο να περιέχει από spikes μέχρι γόβες. Με διαφορά λίγων ωρών! Ευτυχώς δεν μπέρδεψα τα παπούτσια, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω βγει στην σκηνή με μελανιές στα γόνατα»!

Για το άθλημα που της αρέσει περισσότερο και τις οπαδικές προτιμήσεις της:

«Το άθλημά μου είναι η κολύμβηση. Στα ΤΕΦΑΑ έχω πάρει άλλες ειδικότητες, χιονοδρομία και ενόργανη και το ποδόσφαιρο ακολουθεί την ζωή μου από την γειτονιά –γιατί έχω την τύχη να έχω μεγαλώσει σε επαρχία όπου είχα την τύχη να μπορώ να βγαίνω έξω για να παίξω ποδόσφαιρο- και τώρα όποτε έχω την ευκαιρία να κλοτσήσω λίγο μπάλα το κάνω. Δεν έχω δελτίο, ούτε έχω υπάρξει επίσημα αθλήτρια του ποδοσφαίρου. Αξέχαστη σε εμένα θα είναι η πρώτη φορά που μπήκε στη σχολή ο καθηγητής κρατώντας μία μπάλα και αφού μας χαιρέτησε, μας ρώτησε τι είναι αυτό. Κάποιος είπε μπάλα, άλλος κάτι δερμάτινο, ένας τρίτος, κάτι στρογγυλό. Μας απάντησε πως είναι λεφτά. Ήταν κάτι σοκαριστικό, όμως το εκτίμησα πάρα πολύ. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια αυτή την στιγμή, αλλά εμείς βρισκόμαστε εδώ για να βάλουμε στη θέση τους και τα λεφτά που ακολουθούν το ποδόσφαιρο –ευτυχώς για όλους- αλλά και όλη την υπόλοιπη αξία του, η οποία είναι τεράστια. Είμαι Μικρασιάτισσα και δεν θα μπορούσα παρά να είμαι ΑΕΚ»!

Για την κατάσταση με τα μέτρα κατά του κορoνοϊού και το πώς επηρεάζει τους καλλιτέχνες:

«Όντως οι τέχνες και ο αθλητισμός αντιμετωπίζουν μεγάλο θέμα αυτή τη στιγμή, κυρίως λόγω της αντιμετώπισής τους από το κράτος. Θέλω να πιστεύω ότι πρόκειται για απλή αμέλεια επειδή δεν νομίζω ότι έχουν τόσο μειωμένη αντίληψη οι άνθρωποι και αυτοί που μας κυβερνούν ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι το χάσιμο τελικά θα είναι δικό τους. Η τέχνη και ο αθλητισμός δεν θα σβήσουν ποτέ. Έχουν κατοχυρωμένη την θέση τους στην κοινωνία. Όποιος το προσέξει περισσότερο, θα είναι προς το δικό του συμφέρον».

ΠΗΓΗ: sport-fm.gr