Του Μάνου Ανδρουλάκη

Αργά το βράδυ της 28ης Απριλίου 2020, τρεις φίλοι αποφασίζουν να «χωρέσουν» τρεις κοντινές περιοχές, την Ηλιούπολη, τον Υμηττό και τη Δάφνη, σε έναν μακρινό περίπατο.

Μερικές ώρες νωρίτερα, η ίδια τριάδα γυμναζόταν και, παράλληλα, σχολίαζε την επικαιρότητα που περιλάμβανε λέξεις όπως ιός, καραντίνα, μέτρα, απαγόρευση, ανεργία…

«Ένα κόρνερ, ρε γαμώτο» είπε προς το τέλος ο ένας και μιμήθηκε την κίνηση της εκτέλεσης, χτυπώντας μια αόρατη μπάλα. Είναι 34 ετών.

Πίσω του ο δεύτερος φίλος παρακολουθεί την τροχιά της και περιμένει κάποιον να πεταχτεί για να την καρφώσει στα δίχτυα με μία κεφαλιά, όπως ο Λεωνίδας Βόκολος στο Παναθηναϊκός-Λανς. Αυτός οδεύει προς τα 34.

Ο τρίτος φίλος, λίγους μήνες μεγαλύτερος, έχει μόλις αφήσει την παρέα. «Το βράδυ κατά τις 22:30» ήταν η τελευταία ατάκα πριν καβαλήσει το «παπάκι» του.

«Έλα, ένας τελευταίος γύρος και φύγαμε» λέει ο δεύτερος στον πρώτο. Μέσα σε λίγη ώρα, βήματα και λέξεις δίνουν μεγάλη… μάχη. Το αποτέλεσμα; Ισοπαλία. Γυμναστική και διάλογος στα χρόνια του ιού. Όμορφα…

***

Ενάμιση μήνα νωρίτερα, οι ίδιοι φίλοι είχαν μαζευτεί στην κεντρική πλατεία του «χωριού» τους, όπως αισθάνονται την Ηλιούπολη.

Ιός, καραντίνα, μέτρα, απαγόρευση, αβεβαιότητα (αντί για ανεργία), ήταν τότε οι κακές λέξεις. Καλές δεν υπήρχαν.

***

Αργά το βράδυ της 28ης Απριλίου, ο τρίτος φίλος της παρέας κοιμίζει το δεύτερο παιδάκι του (το οποίο θα βαφτίσει ο δεύτερος) και κατηφορίζει τρέχοντας.

Οι μελλοντικοί κουμπάροι συναντιούνται και παίρνουν κατεύθυνση προς τον πρώτο. «Αν είχαμε τα social media με τα ίδια μυαλά που κουβαλάμε τώρα, τι γέλιο θα ρίχναμε στα 18 μας;», «λες να του κρυφτούμε;» λένε μεταξύ άλλων οι 33-34άρηδες.

Κινητά τηλέφωνα και social media λειτουργούν σαν ασύρματοι ραδιοταξί, ράκαλ μυστικών υπηρεσιών κ.τ.λ. Οι ίδιες εμπνεύσεις, τα ίδια γέλια. Γέλια αληθινά και όχι μηχανικά. Εκείνα που αντηχούν στη σιωπή της νύχτας.

Οι τρεις φίλοι πίνουν μπύρες έξω από το Λύκειο που πήγαιναν οι δύο. Περπατούν τη μισή Ηλιούπολη σε μία υπέροχη βραδιά που κρατά μέχρι αργά για τα δεδομένα της περιόδου.

«Μήπως αυτή η ιστορία πρέπει να γίνεται μια φορά την εβδομάδα; Δηλαδή, να μην υπάρχουν αυτοκίνητα αν δεν υπάρχει ανάγκη, παρά μόνο άνθρωποι που περπατούν, τρέχουν, κάνουν ποδήλατο…;»

«Μήπως πρέπει ο πλανήτης να βγαίνει σε off για 10 μέρες κάθε χρόνο;»

«Έβλεπα video με τα δελφίνια που αυξήθηκαν στον Βόσπορο και συγκινήθηκα».

Σκόρπιες προτάσεις ανάμεσα στις πολλές εκείνης της ημέρας…

***

Αυτά τα απλά, τα καθημερινά, τα παρεΐστικα, τα ανέμελα… Πόσο ωραία κυλά έτσι η ζωή. Τυχεροί όσοι έχουν ανακαλύψει την ευτυχία σε αυτά και δεν μπλέκουν με την απληστία, τον φανατισμό, τον χρωματισμό…

Αυτό ήταν και το ποδόσφαιρο επί σειρά δεκαετιών. Τότε, οι φίλαθλοι δεν κρατιούνταν μέχρι να έρθει ο μαγικός συνδυασμός «Κυριακή-15:00», η ώρα δηλαδή της έναρξης των αγώνων. Τώρα, το συγκεκριμένο συναίσθημα τείνει να εκλείψει. Όμως, όσο υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν την μπάλα, έστω για να εκτελέσουν ένα κόρνερ, τόσο θα υπάρχει ελπίδα.

Το Επίσκυρον έχει δημιουργηθεί για όλους όσοι ανυπομονούν να τελειώσει η πανδημία του κορονοϊού, προκειμένου να εκτελέσουν ένα κόρνερ με αληθινή και όχι αόρατη μπάλα. Για εκείνους που μαγεύονται ακόμα με την όψη του χορταριού, που αντιλαμβάνονται ότι το ποδόσφαιρο είναι τέχνη και πολιτισμός. Για τους αθεράπευτα ρομαντικούς.