Ο Νίκος Τσιαντάκης είχε επιλέξει από πολύ νωρίς με ποια πλευρά θα συνταχθεί. Δεν παρέκκλινε ποτέ από τις αξίες του και γι’ αυτό δεν ζήλεψε, ούτε θα ζηλέψει ποτέ κάποιον που έχει κατακτήσει αμέτρητους υλικούς τίτλους. 

Ο βετεράνος διεθνής άσος, μέλος του «Επίσκυρον», παραχώρησε συνέντευξη στο Sport-Retro.gr, όπου μεταξύ άλλων διηγήθηκε την αγνή αγάπη που έχει για το ποδόσφαιρο, τη δράση του ΠΣΑΠ και το παρόν.

Για τα πρώτα βήματα: «Γεννήθηκα στα Τρίκαλα στις 20 Οκτωβρίου 1963. Φύγαμε από εκεί όταν ήμουν 5 χρονών για επαγγελματικούς λόγους του πατέρα μου. Έχω έναν αδερφό μικρότερο, ο οποίος έπαιξε κι εκείνος ποδόσφαιρο στον Ατρόμητο, ήταν καλός, αλλά κάποια στιγμή σταμάτησε.

Όταν ήρθαμε στην Αθήνα μέναμε στη γέφυρα της Κολοκυνθούς που ενώνει τον Δήμο Περιστερίου με τον Δήμο Αθηναίων. Για 2-3 χρόνια προς τη μεριά του Περιστερίου και στη συνέχεια στην απέναντι πλευρά. Κολωνός, Ακαδημία Πλάτωνος, Σεπόλια… Σε αυτές τις συνοικίες μεγάλωσα. Το πατρικό μου είναι ακόμα στον Κολωνό.

Από μικρός είχα τρέλα με την μπάλα. Από το πρωί ως το βράδυ. Κοιμόμουν αγκαλιά μαζί της. Έπαιζα στις αλάνες, στο σχολείο, στους δρόμους… Όταν περνούσε κάποιο αυτοκίνητο σταματάγαμε και συνεχίζαμε αμέσως μετά.

Στα διαλείμματα παίζαμε μέχρι και με καπάκια από αναψυκτικά. Τσιγκάκια τα λέγαμε. Άλλες φορές με μπαλίτσες από κάτι πορτοκαλάδες που είχαν ένα εξόγκωμα. Τις κλώτσαγες εκεί κι αυτές πήγαιναν… όπου ήθελαν. Η καλύτερη μπαλίτσα ήταν μία που έβγαινε του Ευαγγελισμού και ήταν ολοστρόγγυλη γιατί το καπάκι έκλεινε προς τα μέσα».

Για τον ΠΣΑΠ είπε: «Ήμουν πιο μικρός όταν άρχιζε η δράση του, αλλά είχα πάει σε 2-3 συνελεύσεις που είχαν γίνει. Σκέψου ότι ακόμη έπαιζα στον Ατρόμητο. Οι ποδοσφαιριστές ήμασταν ως επί το πλείστον λαϊκά παιδιά που δεν είχαμε εγγυήσεις. Χάρη στον ΠΣΑΠ και τη δράση ορισμένων στελεχών του, η 12ετία των συμβολαίων με τις ομάδες έγινε 8ετία, έπειτα 5ετία και πάει λέγοντας. Δύσκολα χρόνια πριν από τον επαγγελματισμό. Ήταν στην κρίση των διοικήσεων αν και πόσο θα σε βοηθήσουν.

Και τώρα, όμως, τα παιδιά του ΠΣΑΠ κάνουν προσπάθειες. Έμαθα για τον τηλεμαραθώνιο με τα μηχανήματα που έδωσαν στα νοσοκομεία, έκαναν αιμοδοσία, διάφορες δωρεές λόγω κορονοϊού. Μακάρι να ευαισθητοποιηθούν και κάποιοι ισχυροί για να ομορφύνει επιτέλους το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όλο δικαστήρια, ανακοινώσεις, άρθρα, κανονισμοί, παράγραφοι, άδεια γήπεδα… Με την μπάλα και τους φιλάθλους θα ασχοληθεί κανείς τελικά;»

Για το πτυχίο του ΤΕΦΑΑ που πήρε στα 48 του: «Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα καλοκαιρινό μεσημέρι που το σκεφτόμουν έντονα. Χρωστούσα ένα και μοναδικό μάθημα, διότι τα υπόλοιπα τα είχα περάσει στα πρώτα 4-5 χρόνια των σπουδών. Μετά όμως πήγα Πανιώνιο, ακολούθησε ο Ολυμπιακός κ.τ.λ., οπότε κάπου αφέθηκα. Αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου να το πάρω. Όλο έλεγα ότι θα πάω κι όλο το ανέβαλλα.

Ώσπου, εκείνο το μεσημέρι μου τη… βίδωσε και το πήρα απόφαση. Ήταν ένα μάθημα θεωρίας που αφορούσε στις ρίψεις. Διάβασα, πήγα σε μία αίθουσα, έδωσα και το πήρα. Δυο-τρία χρόνια μετά πέρασε στην ίδια σχολή και ο γιος μου».

Για το «Επίσκυρον»: «Το «Επίσκυρον» προσπαθεί να αναδείξει τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου και να προτείνει λύσεις. Ποιητές, τραγουδιστές, ζωγράφοι, συγγραφείς, σκηνοθέτες κ.τ.λ. ενώνουν τις δυνάμεις τους με πρώην και νυν ποδοσφαιριστές. Γιατί και το ποδόσφαιρο προάγει τον πολιτισμό, αν το δούμε από την καλή του πλευρά. Είμαι πολύ χαρούμενος που συνυπάρχω με τόσο σπουδαίες μορφές του τόπου.

Και αυτό που πάνω απ’ όλα με ενδιαφέρει, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες εποχές που βιώνει ο περισσότερος κόσμος, είναι να υπάρξουν συλλογικότητες και δράσεις. Να υπάρξει ένα κοινό μέτωπο σε όλους τους τομείς προς το καλό, το γνήσιο, το αληθινό…

Να μην υπάρχουν ακρότητες, βία και εκμετάλλευση. Θεωρώ ότι αυτή η ιστορία που έχει μπει στο πετσί μας πλέον είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αντιληφθούμε τις πραγματικές αξίες, να τις κυνηγήσουμε και να τις απολαύσουμε».